کوله بار سفر را که می بندی..
می مانی با یک بغل الـتـــماس دعـــا و دستانی خـــ ــالی
امـــ ـا پـُــــــر از حــ ـاجـــــ ـت!
می روی تا حـــلالیــت بگیری
تازه آنجاست که میفهمی کجـــا خواهی رفت!!«عزیزم، مُــهر مشـــهد یادت نرود.»
«پارچه ســـبز مرا که تبــــــرک می کنی؟»
«فقـــط یک عکس از ضـــــ ـریــح ..» و . . . .
اینها را که شنیدی، سفر آغـــــــ ـاز می شود.
تفـــاوتی نــمی کـند گرمای تابستان باشد یا برف اسفند و سوز چله.
هـــــ ـــ ـر روز تــو می آیی.
بسیار روزهایی بوده که گمان کردم نــمی آیی!
اما وقتی آمدم، بــــــازهــــم حـــرم را پُـــــــر از تــــ♥ـو دیدم..
تو می آیی در سفری که رنــــج راهش، نــــــوش است و لذتش در مقــــــصــد آن.
می آیی زیــــــارت امـــــام . .
شاید هم حـــــج فقـــــ ـرا .
و تو حـــــاجی می شـــوی!
مــی آیـــــــی . . .
با پای پیــــاده،
یا چـــــرخ هایی که تا ایـنــجا می دونـــد و تو را می رسانند تا آســــمان اینـــجا.